بابل یکی از مراکز نجوم در جهان باستان بود.در این شهرمنجمان
هر شب آسمان را زیر نظر می گرفتندوتغییرات در الواح گلی به زبان
میخی ثبت می کردند.آنان بر این باوربودند که اجرام آسمانی خدایانی
هستند که با بررسی حرکت آنان می توان رویدادهای زمینی را پیشگویی
کرد.یکی از ارزشهای تاریخی آنها این است که افزون بر رویدادهای
نجومی نام اصلی پادشاهان هخامنشی نیز به همراه نام سلطنتی آنان
ثبت شده است.با ورود مغان ایرانی به بابل بویژه در دوره هخامنشی نجوم
بابلی با نجوم ایرانی(آریایی) آمیخته شد و در نتیجه {ستاره شناسی زایچه ای}
پدید آمد یعنی بر اساس شکل آسمان در زمان دنیا آمدن فرد شخصیت و آینده
او پیش بینی میشد.دستاورد بسیار مهم دیگر در زمان اردشیر یکم انجام گرفت
و آن بوجود آمدن دایره البروج بود یعنی آسمان به 12بخش مساوی 30 درجه ای
تقسیم میشد که هر بخش با یک صورت فلکی مشخص میشد.
تصویر سمت راست:محوطه معابد بابل باستان
تصویر سمت چپ:کتیبه اشکانی در مورد دنباله دار هالی
.jpg?w=600&h=491)
